Alışacak İnsan

kalbi olan kırıklara

ruhu olan azaplara

sevdiği olan kaybetmelere

var olan yok olmalara alışmalı

alışmalı insan bir okyanus misali uçsuz bucaksız dalgaların serinliğine

ve yine alışmalı insan bir çöl misali kavuran güneşe

bahar yağmurlarının sakinliğinden sağanağa dönüşmesine

güz yapraklarının bir gün toprak olmasına

dedik ya kalbi olan alışacak kırıklara

yara bandı taşıyacak insan tek bir parçayı birleştirmese de

her saplanan kurşuna, sırtına aldığı her bıçak darbesine

o yara bandını takacak iyileşme umuduyla

ne kadar tek bir damla kanı durdurmasa da

dedik ya ruhu olan alışacak azaplara

alışacak yine gece karanlığında tavana yansıyan uykusuz harap gözlere

alışacak her atışta zulüm gelen kalbinin sesine

oysa ruha yara bandı da işlemeyecek

safi karanlığın mütemadi yalnızlığına

bir tek gökler iyi gelecek

sevilmekten çok sevmeyi kaybedecek insan

sevmenin noksanlığı kirlenecek hatalarla

ve vazgeçmemeye alışacak insan

tuttuğu her dal kırılsa da

sefaletlerde acıdan kıvransa da

kalkacak o derin kuyudan bakacak göklerin sonsuzluğuna

ve yine sevecek o derin karanlıktan çıkma umuduyla

var olanın sonraki saniye yok olmasına da alışacak insan

varlığın yokluk olmadan bir hiç olmasına

haz ve acı gibi birbirini besleyip durmasına

zamanın yenilmez gücüne de alışacak

ölümü de yalnız zamana atfedecek

kendi varlığını kaybetmemek için suçu zamana atacak

sonra yine zamandan medet umacak insan

Evren Dönmez