Mavi

sanki özenle boyanmış ve kendi payına düşeni kabul eder gibi,

birini bekliyorum

karaltılar içinde bir uykudan uyanıyorum,

oysa rüya görmezdim hiç

elimde eprimiş çantanın biri, gidişlere adımı yazıyorum

aynı çiçekçiden dünden bir ölü için çiçek isterken

yığılıp kalıyorum

bir arzu, yanlış özürler diliyor

yanlış şiirlerin tutsaklığında

kavuşmamayı değil

kalanları saymayı özlüyor

sonra

kibrit kutularından evler yapıyorum

yitik bir iskelenin tuz kokulu merdivenlerinde karşılaşırsak diye

gazete alsak köşedeki büfeden

kulağına eğilsem,

"bir varmış, bir yokmuş"

bıraksalar; uzun trenler, kalabalık raylarla geçeyim

bıraksalar, gözlerime bir bütün ülke doğsun

bıraksalar, gamzesiz yüzlere alışsın

-ki bazı yüzlere başkaları yazılmıştır-

şimdi uyandım, aynı sessiz

vapur kalkmak üzere: güle güle!

üst güverteden bir mendil düşüyor kucağına

o an hiç görmemişiz birbirimizi

ben bir çiçek tarhının güzelliği de olamadım ne yazık ki

benimle karşılaştırılırsa, ölümsüz sayılır bir ağaç

ve bir çiçek o kadar uzun boylu değildir belki

ama kalkışmanın anlamını bilir,

tabanlarının altına suskunluk çöktüğünde insanların.

Defne Bülbül