Bulutlara Peydah Olanlar

Havada kara bulutların kol gezdiği günler; dertli, aşık, kalabalıklar içinde yalnız, kimsesiz ya da anlaşılmak isteyen bir sürü kişinin akıttığı gözyaşları bulutlara peydah olmuş meğer, o yüzden kararmış bembeyaz bulutlar. İnsanın içi bulutmuş da akan gözyaşları damlaya damlaya göl olmuş sanki, gökyüzüne yayılmış. "Burama kadar geldi artık!" diye yakınan binlerce dert sahibi dolmuş, bulutlara taşmış kendi karanlıkları. En sonunda o kadar yükü ne insan taşıyabilmiş ne gökyüzü. Bulutlar tane tane boşaltmış yükünü, içini dökmüş insan misali, derdini bölüşmüş. Yeryüzü ağır ağır almış ne varsa bulutta, uzağa taşımış. Bulutların rengi açılmış, güneş bulutların ardından gözükmeye başlamış yeniden. Pırıl pırıl bir gök binbir duyguyla onu izleyen gözleri karşılamış. Yerler, gökler, gözler ve kalpler aydınlanmış, insanlar dertlerini hatırlayana dek.