Teşekkür Mektubu

bedenimle sonsuz bir uyumsuzluk içindeyiz

ne için var olduğunu

ne için yanıp tutuştuğunu

elimi tutup nereye götürmeye çalıştığını kavrayamıyorum artık

uzun uykusuz geceler

kulağımda birkaç kuş sesi

gözlerimin ardındaki karanlıkta senli sensiz binbir hayal

dudaklarımda sigaranın bıraktığı mayhoşluk

ve ellerini arayan ellerim

kendini anlamakmış dünyayı anlamak

hiçbir şeyi idrak edemediğimde anladım

zaman kuşkusuz akıyor

sensizlik dışında hiçbir şey değişimin feleğinden pay alamıyor

unutulur mu kalbin kör eden acısı deniliyor

güneşin doğduğu her dakika damla damla azaldığı öğütleniyor

teşekkür etmeliyim belki sana

beni bana bıraktın perişan olsak da

uğruna öldüğüm gülüşün

soğuklarda yegane sığınağım ellerin

şimdi o kadar uzak, o kadar imkansız ki

unutmak farz, kabullenmek bedeli oldu tüm o sevgi sözlerinin

oysa başardım kendimce

fotoğrafların büyülü gelmiyor artık gözüme

içimi eritmiyor o kahve bakışların

özlem daim lakin kıyasımız zaman olsun

canımı bırakmak cezamız olsun